Op mijn 52ste verliet ik alles wat ik dacht te weten over roze rotsen. Twintig jaar lang had ik Bretagnes Côte de Granit Rose als mijn referentie beschouwd, totdat ik de D81 kustweg van Corsica bereikte op een oktobermorgen. Daar, bij Piana, een dorp van 447 inwoners, begon het graniet te gloeien in een tint die mijn camera niet kon vastleggen. Het was 06:47, en ik begreep dat ik getuige was van iets dat geen enkele reisgids adequaat beschrijft.
De Calanques de Piana rijzen 300 meter boven de Middellandse Zee uit, een geologisch wonder dat sinds 1983 UNESCO Werelderfgoed is. Maar cijfers vertellen slechts de helft van het verhaal. Wat wetenschappelijke rapporten niet vermelden, is hoe dit graniet elke twee uur van kleur verandert, een fenomeen dat ik tijdens vijftien terugkerende reizen heb gedocumenteerd.
Van paars tot karmozijn: het dagelijkse kleurenspectakel
Bij zonsopgang, rond 06:30, begint het graniet paarsroze te kleuren. Om 08:00 transformeert het naar abrikoosrood tijdens het gouden uur. Het middaglicht rond 12:00 bleekt de formaties naar witroze, bijna transparant. Maar de echte magie begint om 16:00, wanneer de lage zon de rotsen in zalm laat veranderen.
Om 18:30, tijdens de zonsondergang, wordt het graniet karmozijnrood. Deze kleur is intenser dan wat ik ooit in Bretagne heb waargenomen, waar het graniet eerder peachrood blijft. Het heeft te maken met de westelijke oriëntatie van de Calanques, die het licht van de ondergaande zon volop opvangt. De laatste transformatie vindt plaats om 19:15, wanneer de schemering de rotsen in violetgrijs dompelt.
Lokale bewoners gebruiken het Corsicaanse woord “petra rosa” om dit fenomeen te beschrijven, letterlijk “roze steen” in hun dialect. Maar ze voegen er vaak aan toe: “chì cambia” — die verandert. Deze taaluïtdrukking vat perfect samen wat geologische studies slechts oppervlakkig benaderen.
Ik kom hier al dertig jaar en heb nooit twee keer dezelfde kleur gezien. Het is een levend schilderij dat alleen de natuur kan creëren.
De D81 kustweg slingert langs de formaties over een afstand van 5 kilometer, maar vertragingen zijn normaal. Tijdens mijn laatste bezoek in oktober stopte ik zeventien keer om de kleurveranderingen vast te leggen. De weg is smal, uitgehouwen vóór het tijdperk van massatoerisme, dus geduld is essentieel.
Waarom Piana Bretagne overtreft
Bretagnes roze graniet strekt zich uit over 30 kilometer kustlijn tussen Perros-Guirec en Trébeurden. Prachtig, zeker, maar ook druk bezocht met 1,5 miljoen toeristen per jaar. Piana ontvangt naar schatting 80.000 bezoekers jaarlijks, een fractie van zijn Bretonse tegenhanger, ondanks zijn UNESCO-status.
Het verschil zit in de toegankelijkheid. Bretagne ligt op vier uur rijden van Parijs, wat het tot een populaire weekendbestemming maakt. Piana vereist een vlucht naar Ajaccio-Napoléon Bonaparte Airport, gevolgd door 73 kilometer rijden naar het noorden langs kronkelende bergwegen. Deze afstand beschermt het dorp tegen massatoerisme.
De 447 inwoners van Piana hebben hun leefomgeving zorgvuldig bewaard. Accommodatie is beperkt tot kleine gastenkamers en enkele familiepensions, waar prijzen variëren van €65 tot €120 per nacht. In oktober dalen de prijzen met ongeveer 40% vergeleken met de zomermaanden.
Wat de reisgidsen je niet vertellen
Het beste parkeren vind je bij de Tête du Chien viewpoint, een gratis parkeerplaats op 2,3 kilometer ten zuiden van het dorpscentrum. Kom voor 07:00 aan om de ochtendtransformatie te ervaren zonder andere fotografen. De late middaguren tussen 16:00 en 18:30 bieden het meest dramatische licht, maar verwacht dan meer bezoekers.
Voor serieuze fotografen raad ik de Château-fort viewpoint aan, te bereiken via een 15 minuten durende wandeling vanaf de hoofdweg. Dit punt biedt een panoramisch uitzicht over de hele 5 kilometer kustlijn van de Calanques.
Het beschermde mariene reservaat onder de kliffen herbergt 125 soorten ongewervelden en 450 soorten zeewier, volgens de ZNIEFF-classificatie van 1985. Duikers kunnen hier visarenden, slechtvalk en zelfs dolfijnen spotten.
Na vijftien jaar terugkeren naar deze plek begrijp ik waarom de Corsicanen hun “petra rosa” beschermen met stille trots. Sarah, mijn vrouw en fotografe, noemt het mijn “roze obsessie”. Maar wanneer het graniet om 18:30 in karmozijn verandert, begrijp zelfs zij waarom sommige plaatsen meer dan één bezoek verdienen.
Voor meer verborgen Europese juweeltjes, ontdek dit Albanese kustdorp van 600 inwoners met zijn geologische geheimen, of verken dit Sardijnse dorp van 5.577 inwoners voor authentieke mediterrane rust. Wie extreme afzondering zoekt, vindt inspiratie in dit Faeröer dorp van 30 inwoners.