Ik kijk naar beneden terwijl mijn wandelschoenen het kiezelpad betreden dat naar Soglio leidt. Dit Zwitserse bergdorp van slechts 167 inwoners rijst voor me op als een middeleeuws tafereel tegen de achtergrond van de imponerende Sciora-bergketen. Het is vroeg in de ochtend en de zonnestralen vallen precies op de stenen gevels van wat lokaal bekend staat als de “drempel van het paradijs” – een bijnaam gegeven door de beroemde schilder Giovanni Segantini. Wat deze plek zo bijzonder maakt? Het bezit vijf historische paleizen uit de 16e tot 18e eeuw, een verbazingwekkende dichtheid voor een gemeenschap die je in tien minuten te voet kunt doorkruisen.
Waar paleizen de inwoners overtreffen: de verborgen schat van Graubünden
Soglio’s statistische anomalie is direct zichtbaar. Met één paleis per 33 inwoners heeft dit dorp een architectonische erfgoeddichtheid die nergens anders in de Alpen te vinden is. Deze gebouwen, ooit eigendom van welgestelde families die hun fortuin in het buitenland vergaarden, domineren het landschap.
De straten zijn geplaveid met originele kasseien en winden tussen traditionele stenen huizen met karakteristieke daken van natuursteen. In tegenstelling tot dit Zwitserse kaasparadijs van Gruyères, waar toeristen in rijen staan voor kaasproeverijen, heerst hier een serene stilte.
Terwijl ik langs Hotel Palazzo Salis loop, een van de historische paleizen dat nu dienst doet als boutique accommodatie, wijst een oudere man naar de enorme kastanjebomen die het dorp omringen. “Deze bossen zijn de grootste van Europa,” vertelt hij me in een mengeling van Italiaans en Reto-Romaans. De kastanjebomen werden hier ooit door Romeinse handelaren geïntroduceerd en vormen nog steeds een belangrijke culturele en culinaire erfenis.
Het artistieke paradijs dat St. Moritz overtreft
Op slechts 30 kilometer van het mondaine St. Moritz biedt Soglio een compleet andere Alpine ervaring. Waar St. Moritz bulkt van luxewinkels en drukke skiliften, vind je in Soglio authentieke ambachtslieden en wandelpaden die nauwelijks bezocht worden.
Net zoals IJslandse Seyðisfjörður met kunstconnectie heeft Soglio een sterke artistieke erfenis. De beroemde schilder Giovanni Segantini was zo onder de indruk van dit landschap dat hij het de “drempel van het paradijs” noemde – een beschrijving die perfect aansluit bij wat ik nu zie.
“Je voelt hier iets dat onmogelijk te beschrijven is – een perfecte balans tussen menselijke beschaving en wilde natuur. De tijd lijkt hier langzamer te gaan, zelfs de luchtstroom voelt anders aan.”
Vanaf het kerkhof bij de Reformed Church geniet ik van een panoramisch uitzicht over het Val Bregaglia dat precies overeenkomt met Segantini’s beroemde Alpendrieluik. Zelfs in 2025 blijft deze aanblik onveranderd sinds de 19e eeuw.
Wat de reisgidsen je niet vertellen
De beste manier om Soglio te bereiken is met de PostBus vanaf Promontogno, die je voor CHF 3,40 naar het dorpscentrum brengt. Vermijd de drukte door op weekdagen te komen en begin je bezoek vroeg – het dorp wordt het mooist verlicht tijdens de ochtenduren tussen 8 en 10 uur.
Voor een authentieke ervaring, bezoek de rookhutten (cascine) waar kastanjes traditioneel worden gerookt – een techniek die alleen nog in Val Bregaglia voorkomt. Vergelijkbaar met Duitse Dernau met wandelcultuur biedt Soglio uitgebreide wandelmogelijkheden, waaronder de Sentiero Olivo Gola-route naar verborgen cascades.
De Festa della Castagna (kastanjefeest) in oktober is een verborgen juweeltje voor culinaire liefhebbers, maar zelfs in juli kun je lokale kastanjeproducten proeven bij kleine producenten zoals Pedarneir, waar ze kastanje-chocoladetruffels maken die nergens anders te vinden zijn.
Toen ik gisteren op het terras van een lokaal café zat, realiseerde ik me dat Soglio de essentie van tijdloze Alpiene authenticiteit belichaamt. Mijn vrouw Sarah zou urenlang de architectonische details fotograferen, terwijl onze dochter Emma zou genieten van de verborgen tuinen achter de paleizen. In een wereld waar overtourisme authentieke ervaringen bedreigt, is Soglio als een zorgvuldig bewaarde bladzijde uit een middeleeuws sprookjesboek – intact en wachtend om ontdekt te worden door degenen die de moeite nemen om de gebaande paden te verlaten.