Op een gouden oktobernamiddag loop ik door de smalle straatjes van Honfleur, waar het zonlicht danst op de gekleurde vakwerkhuizen die de oude haven omringen. Met slechts 8.177 inwoners trekt dit Normandische juweeltje jaarlijks meer dan 3 miljoen bezoekers – een verbazingwekkende ratio van 1:367 die zelfs Venetië overtreft. De perfecte reflectie van historische gevels in het kalme water van Vieux Bassin creëert het soort tafereel dat Monet en Boudin hier kwamen vastleggen. Gelegen op slechts 5 km afstand van de moderne havenstad Le Havre, bereikbaar via de majestueuze Pont de Normandie, voelt Honfleur als een tijdcapsule die ontsnapt is aan massatoerisme.
Een mini-Brugge aan zee met 50+ kunstgalerijen
Waar andere historische stadjes vaak overrompeld worden door ketens en toeristenwinkels, herbergt Honfleur een verrassende dichtheid van meer dan 50 kunstgalerijen – meer per vierkante meter dan Parijs. De smalle straten rondom het Vieux Bassin zijn voor 90% intact met authentieke vakwerkarchitectuur uit de 15e-17e eeuw.
De Sainte-Catherine kerk, gebouwd door scheepstimmerlieden, is de grootste houten kerk van Frankrijk en lijkt op een omgekeerde scheepsromp. Het meest fascinerende: de klokketoren staat volledig los van de kerk – een uniek bouwprincipe dat je nergens anders in Europa vindt.
Op een rustige oktoberochtend zie ik hoe lokale kunstenaars hun ezels opzetten langs de kade. “In oktober is het licht hier magisch,” vertelt een lokale galeriehouder me. “De zonnestralen vallen precies goed tussen de gebouwen, waardoor het water lijkt te gloeien.” Zijn galerie, een van de oudste in de stad (sinds 1952), hangt vol met hedendaagse interpretaties van de impressionistische stijl die hier geboren werd.
Net zoals Middelburg bewijst dat Nederland verborgen architectonische parels heeft, toont Honfleur dat Normandië meer is dan D-Day stranden en Mont-Saint-Michel. De gelijkenis met Brugge is treffend in de architectuur, maar hier geniet je van het extra voordeel van zeezicht én een impressionistische erfenis.
Verborgen verhalen achter postkaartperfecte gevels
Wat weinig toeristen weten is dat achter het pittoreske uiterlijk een complex verleden schuilgaat. Honfleur was een van Frankrijk’s vijf grootste slavenhandelhavens, een geschiedenis die nauwelijks zichtbaar is tussen de kleurrijke gevels van nu. Het contrast tussen het donkere verleden en de schilderachtige heden maakt de stad des te fascinerender.
“Elke steen vertelt een verhaal hier. Ik ben hier tachtig jaar geleden geboren en de haven is veranderd van een werkplek naar een ansichtkaart. Maar onder de oppervlakte klopt nog steeds het hart van een echte zeemansgemeenschap.”
Terwijl Vernazza overspoeld wordt met toeristen, bewaart Honfleur nog steeds zijn authentieke karakter. In oktober 2025 zal dit nog meer opvallen, aangezien het cidreseizoen in volle gang is en lokale producenten hun vers geperste appeldrank aanbieden op de zaterdagmarkt.
De lokale visserij richt zich tegenwoordig vooral op grijze garnalen en Sint-Jakobsschelpen, die je vers kunt proeven in de kleine restaurants rond de haven. Margate toonde hoe kustcultuur kan bloeien zonder massa’s, en Honfleur volgt dat voorbeeld met een perfect evenwicht tussen authenticiteit en toegankelijkheid.
Wat de reisgidsen je niet vertellen
Kom in oktober 2025 vroeg in de ochtend (voor 9 uur) of laat in de middag (na 17 uur) voor de meest magische lichtomstandigheden. Parkeer bij P+R Honfleur Ouest voor €4,50 per dag en wandel 12 minuten naar het centrum – veel voordeliger dan de €15+ in het centrum.
De beste zonsondergang? Loop naar het einde van de Jetée de l’Est voor een panoramisch uitzicht waar je zowel het historische Honfleur als de ultramoderne havenskyline van Le Havre ziet – 500 jaar architectuurgeschiedenis in één oogopslag.
Net zoals Etten-Leur Van Gogh’s verhaal bewaart, houdt Honfleur de essentie van het impressionisme levend. Maar zoek niet naar grote musea – de echte kunst zit in het alledaagse straatleven en de veranderende lichtval op het water.
Terwijl ik mijn laatste avond in Honfleur doorbreng, zit ik met een lokaal glas calvados op een bankje bij de haven. Mijn vrouw Sarah fotografeert de laatste zonnestralen die de gekleurde gevels in brand lijken te zetten. Onze dochter Emma speelt met een straatkat op de kade. Hier, in dit perfecte moment, begrijp ik waarom dit dorp de ziel van Normandië vasthoudt – klein van formaat maar gigantisch in zijn vermogen om te ontroeren. Deze schat verdient het om ontdekt te worden, maar hopelijk nooit overspoeld.