Ik sta op het kiezelstrand van Hastings terwijl Europa’s grootste strandingerichte vissersvloot terugkeert van een ochtendvangst. De zwarte houten vissershutten, lokaal bekend als ‘net shops’, rijzen 20 meter hoog op tegen de kliffen. Met 91.219 inwoners zou je verwachten dat deze bescheiden kustplaats in East Sussex nauwelijks opvalt naast toeristische giganten als Brighton. Maar terwijl ik door de smalle straatjes van de Old Town loop, wordt het duidelijk waarom Hastings in 2025 steeds meer reizigers verleidt die op zoek zijn naar een authentieke Engelse kustervaring.
52% meer horeca dan elders in Engeland – zonder de menigten
De meeste bezoekers aan de Engelse zuidkust trekken automatisch naar Brighton, maar de statistieken vertellen een verrassend verhaal. Hastings heeft 3,8 horecagelegenheden per 1.000 inwoners, vergeleken met het Engelse gemiddelde van slechts 2,5. Dat is een verbazingwekkende 52% meer dan het nationale gemiddelde.
Deze rijkdom aan restaurants en cafés bestaat niet voor toeristen – de voetgangersindex van Hastings scoort slechts 93,1 versus het nationale gemiddelde van 100. Dit is een stad waar lokale ondernemers voor lokale mensen koken, maar ze verwelkomen bezoekers met open armen.
Net zoals het Belgische Villers-la-Ville bewijst dat authenticiteit belangrijker is dan hotelcapaciteit, toont Hastings dat echte Britse kustcultuur geen massatoerisme nodig heeft. Ik ontdek dit al slenterend door George Street, waar visspecialiteiten worden geserveerd in cafés die generaties lang in familiebezit zijn.
Europa’s grootste strandvissersvloot versus museumsteden
Wat Hastings werkelijk onderscheidt is niet wat er is toegevoegd, maar wat behouden is gebleven. De stad huisvest Europa’s grootste op het strand gelanceerde vissersvloot, een levende traditie in plaats van een toeristisch museumstuk.
Terwijl Zuid-Europese vissersplaatsen zoals Marzamemi hun tonijntraditie bewaren, onderscheidt Hastings zich door een werkende vissersvloot die elke dag uitvaart. Van de 25 actieve boten worden er nog steeds meerdere met handlieren de zee in getrokken.
“De magie van Hastings is dat het geen show opvoert. De vissers hier verkopen hun vangst direct vanaf het strand, precies zoals hun overgrootvaders deden. Ik kom hier elk najaar omdat je hier de laatste authentieke visserscultuur van Engeland kunt ervaren zonder dat het voelt als een museum.”
De vissershutten die langs het strand staan, zijn geen reconstructies – deze tientallen unieke gebouwen worden al eeuwen gebruikt om netten te drogen en visuitrusting op te slaan. De geur van verse vis vermengt zich met zeelucht, terwijl restaurants als Maggie’s serveren wat letterlijk uren eerder werd gevangen.
Wat de reisgidsen je niet vertellen
De perfecte dag in Hastings begint met een wandeling langs The Stade (de lokale naam voor het kiezelstrand waar de boten landen) rond 7 uur ’s ochtends om de vissers te zien terugkeren. Parkeer bij Rock-a-Nore Road (£5 voor de hele dag), waar je direct naast de vissershutten staat.
In tegenstelling tot het Franse Arras dat zijn ondergrondse geheimen koestert, ligt Hastings’ verborgen charme juist bovengronds. Bezoek de West Hill Cliff Railway, een tandradbaan uit 1891 die je voor £4 retour naar een spectaculair uitzicht brengt over het Kanaal.
De eerste week van oktober 2025 is ideaal – net zoals het Zweedse Trosa bewijst dat kleinere kustplaatsen meer authenticiteit bieden, toont Hastings zijn ware karakter in het naseizoen. De temperatuur is nog mild (gemiddeld 15°C) en lokale vispubs zoals The Crown serveren seizoensgerechten zonder zomerdrukte.
De werkelijke waarde van Hastings in 2025
Terwijl ik mijn dag afsluit met verse vis bij Maggie’s met uitzicht op de vloot, vraag ik me af hoe lang deze authenticiteit nog zal bestaan. Veel Britse kusttradities zijn al verloren gegaan aan gentrificatie en toeristische druk.
Mijn vrouw Sarah, die de vissershutten fotografeert tegen de ondergaande zon, merkt op dat plaatsen zoals deze zeldzamer worden in een wereld waar “authentiek” vaak slechts een marketingterm is. In Hastings proef je nog de zoute werkelijkheid van een Engelse kustgemeenschap die leeft met en van de zee, niet slechts ervan droomt.