De maan hangt laag boven de toppen van de oude berkenbomen, haar zilverachtige licht raakt het wateroppervlak van het Rur-meer. Ik sta op een uitkijkpunt in het 110 vierkante kilometer grote Nationaal Park Eifel, amper 65 kilometer van Keulen, maar toch in een compleet andere wereld. Deze plek, met haar 7.100 gedocumenteerde soorten, is onlangs officieel gecertificeerd als Dark Sky Park – en dat maakt het tot Europa’s nieuwste sterrenkijkparadijs voor 2025.
Een astronomisch wonder in wording
De donkere hemel boven me onthult sterrenstelsels die in de meeste delen van Europa al decennia onzichtbaar zijn. De Eifel heeft iets bereikt wat bijna onmogelijk leek in het dichtbevolkte hart van Europa: een hemel zo donker dat de Melkweg perfect zichtbaar is zonder telescoop.
“Je kunt hier meer sterren zien dan in 90% van West-Europa,” vertelt een ranger me, terwijl hij zijn verrekijker naar boven richt. De International Dark-Sky Association heeft dit gebied in 2024 officieel gecertificeerd na jaren van strikte lichtvervuilingsbeperking.
Wat dit park zo bijzonder maakt is niet alleen de donkere hemel, maar de unieke combinatie van astronomie en ecologie. Terwijl ik door de nachtelijke bossen wandel, legt mijn zaklamp de contouren bloot van een landschap in transformatie.
Het park ondergaat een fascinerende natuurlijke regeneratie. Waar ooit uitgestrekte sparrenbossen stonden, hebben berkenschorskevers een revolutie ontketend. Na hun doorgang verschijnen nu inheemse beukenbossen die het landschap terugbrengen naar zijn oorspronkelijke staat.
De hemel op aarde, zonder de massa’s
Vergelijk het met de wereldberoemde Atacama Desert in Chili, bekend om zijn sterrenhemel. Maar in tegenstelling tot die verre bestemming, ligt de Eifel in het hart van Europa, op slechts enkele uren rijden van Amsterdam, Brussel of Parijs.
Net als in het nabijgelegen Belgische Ardennen, gaat natuurbehoud hier hand in hand met toerisme. Maar de Eifel heeft iets wat zelfs haar Belgische buur niet kan evenaren: een hemel zo donker dat professionele astronomen er speciaal naartoe reizen.
“Ik heb over de hele wereld naar sterren gekeken, maar wat me hier verbaasde was hoe toegankelijk deze ervaring is. Je hoeft niet naar de woestijn te reizen om de Melkweg te zien – alleen naar Duitsland.”
Wat nog meer verbaast is hoe weinig mensen hiervan weten. Terwijl vergelijkbare bestemmingen zoals het Portugese Dark Sky Reserve Alqueva al internationale bekendheid genieten, blijft de Eifel nog grotendeels onder de radar.
In 2025 verwacht men een stijging van 40% in astronomietoerisme hier, wanneer meer sterrenliefhebbers ontdekken dat ze niet naar Namibië of Chili hoeven te vliegen voor een perfecte sterrenhemel.
Wat de reisgidsen je niet vertellen
De beste sterrenkijkervaring krijg je bij de observatiepunten rond Dreiborn, waar de horizon vrij is van obstakels. Parkeer je auto bij het bezoekerscentrum (gratis) en volg het 4 kilometer lange pad naar het uitkijkpunt.
Bezoek tijdens de nieuwe maan voor optimale donkerte, en kom in de zomermaanden wanneer de temperatuur ’s nachts aangenaam blijft rond de 15°C. De rangers organiseren speciale nachtwandelingen elke vrijdag met telescopen om diep in het heelal te turen.
Overdag kun je het beste de nabijgelegen Monschau verkennen, een Duits vakwerkstadje op slechts 30 minuten rijden, waar je lokale ambachten kunt bewonderen voordat je terugkeert naar de sterren.
De locals raden je aan om een kijkje te nemen bij de Wildnis-Trail, een 85 kilometer lange wandelroute die je door vier etappes van het park leidt. In tegenstelling tot populaire routes in de Alpen, kom je hier nauwelijks andere wandelaars tegen.
Terwijl ik terugkeer naar mijn auto en een laatste blik werp op de sterrenhemel, denk ik aan wat mijn dochter Emma zou zeggen. Met haar zeven jaar is ze gefascineerd door de ruimte, maar heeft ze nog nooit de Melkweg gezien – iets wat vorige generaties als vanzelfsprekend beschouwden. De Eifel bewaart deze ervaring als een kostbaar geschenk voor toekomstige generaties, een venster naar het oneindige dat we bijna waren vergeten.