De zeven kleurrijke bruggen van Vrboska weerkaatsen in het glinsterende water terwijl ik door het dorpje wandel. Kroatië’s “Klein Venetië” ligt vredig verscholen in een smalle baai op het eiland Hvar, met slechts 542 inwoners en een verrassend hoge dichtheid van 7 bruggen op een kanaallengte van nauwelijks 1,2 kilometer. Mijn reizigersintuïtie vertelt me dat dit authentieke vissersdorp op het punt staat doorbraak-bestemming van 2025 te worden. Nu, in deze rustige herfstmiddag, wandel ik langs de waterkant waar lokale vissersboten zachtjes deinen in de haven – een scène die binnenkort wellicht voorgoed verandert.
Waarom Vrboska in 2025 dé waterdoorbraak wordt
Als je denkt aan Kroatische eilandbestemmingen, ken je waarschijnlijk Hvar Town met zijn 18.000 toeristen per dag in hoogseizoen. Vrboska biedt dezelfde kristalheldere wateren, maar met een fractie van de drukte. De combinatie van authentieke visserscultuur en recent verbeterde jachthavenfaciliteiten positioneert dit dorp perfect voor de groeiende vraag naar ongerepte watersportbestemmingen.
“Vorig jaar nog konden we onze boten aanmeren en direct aan een tafeltje aan het water zitten zonder reservering. Die dagen zijn bijna voorbij, maar de charme blijft,” vertelt een jaarlijkse bezoeker me terwijl we samen naar de zeilboten kijken.
“De magie van deze plek zit in het evenwicht – modern genoeg voor watersporters, maar traditioneel genoeg om de Dalmatische ziel te bewaren. Nergens anders vind je zo’n perfecte balans.”
De unieke kerk-fortress van St. Mary domineert het dorpsaanzicht, gebouwd in 1575 na een Turkse aanval. Deze versterkte kerk is het enige voorbeeld in zijn soort in de hele Adriatische archipel – een fysieke herinnering aan Vrboska’s weerbaarheid door de eeuwen heen. Toeristische ontwikkelaars hebben hun oog op deze combinatie van maritieme geschiedenis en natuurlijke schoonheid laten vallen.
Net zoals Kastav de perfecte Dubrovnik-alternatief is vanwege zijn authentieke middeleeuwse sfeer, biedt Vrboska een rustiger alternatief voor Hvar Town zelf – maar dit zou snel kunnen veranderen.
Een authentiek mediterraan juweeltje
Wandelend over de zeven bruggen valt me op hoe sommige lokale bootbezitters speciale vaartuigen hebben met inklapbare masten om onder de lage overgangen door te kunnen. De kanalen vormen het kloppend hart van het dorp, maar anders dan in Venetië zijn ze niet overvol met toeristen.
Terwijl Hamburg bewijst dat waterkanalen zonder toeristische chaos kunnen, demonstreert Vrboska dat zelfs in miniatuurformaat kanaaldorpen hun authenticiteit kunnen behouden. De kustlijn wordt omzoomd door dichte dennenbossen, die in herfstkleuren een prachtig contrast vormen met de azuurblauwe baai.
De combinatie van natuur en maritieme activiteiten maakt dit dorp uniek. De watersportfaciliteiten rivaleren met Wassenaar’s aanbod, maar zonder de drukte. Je vindt er mogelijkheden voor windsurfen, duiken en kajakken in kristalhelder water.
Wat de reisgidsen je niet vertellen
De perfecte tijd om Vrboska te bezoeken is september-oktober, wanneer de temperatuur aangenaam 22-25°C blijft maar de zomermassa’s verdwenen zijn. Bereik het dorp via een schilderachtige kustroute vanaf Jelsa (10 minuten) of Stari Grad (20 minuten).
Voor de ultieme lokale ervaring, bezoek de Ribarski Muzej (visserijmuseum) waar de ziel van dit vissersdorp bewaard wordt. Daarna raad ik je aan vroeg op te staan voor het ochtendspektakel van terugkerende vissers met hun vangst bij de noordwestelijke pier – een ritueel dat nauwelijks veranderd is in eeuwen.
De lokale Plavac Mali wijn wordt geproduceerd op de heuvels rondom het dorp, en terwijl Limone sul Garda een succesvolle toerisme-economie ontwikkelde, kiest Vrboska tot nu toe voor behoud van zijn authentieke karakter – al verwacht ik dat dit in 2025 zal beginnen te verschuiven.
Na drie dagen in Vrboska ben ik ervan overtuigd dat dit de plek is waar mijn vrouw Sarah volgend jaar haar fotoserie over Mediterrane kleurcontrasten moet schieten. De combinatie van diepblauwe wateren, witte stenen huizen en groene pijnbomen creëert wat de lokale bewoners “duša Jadrana” noemen – de ziel van de Adriatische Zee. Voor mijn dochter Emma heb ik een kleine houten boot gekocht, handgemaakt door een lokale scheepsbouwer – een tastbare herinnering aan een traditie die al generaties bestaat, maar die wellicht binnen enkele jaren drastisch zal veranderen door toenemende bekendheid.