Minder bezocht dan Cinque Terre, dit Italiaanse kustdorp van 3678 inwoners stapelt tegen 70 meter kliffen

De zon komt net op boven de kliffen toen ik vanochtend voet zette in Positano. Dit verticale Italiaanse kustdorp met precies 3.678 inwoners baadt in gouden licht terwijl vissers hun netten al uitzetten in de kristalheldere baai. Wat opvalt is hoe deze gestapelde pastelkleurige huizen tegen steile hellingen van 70 meter hoog een architectonisch wonder vormen. “De verticale stad”, zoals locals het noemen, staat op het punt om in 2025 internationale headlines te halen – en niet alleen vanwege haar schoonheid.

Waarom Italië’s recordjaar 2025 Positano tot exclusieve hotspot maakt

Met Italië’s enorme toerisme-explosie van 13,14% groei dit jaar zoeken reizigers wanhopig naar authentieke ervaringen buiten de overvolle hoofdsteden. Positano’s unieke verticale architectuur en beperkte toegankelijkheid creëren een natuurlijke buffer tegen massatoerisme.

Wandelend door steegjes waar slechts één persoon tegelijk door kan, ontdek ik waarom deze plaats anders is. Op slechts 8,65 vierkante kilometer biedt Positano een perfecte mix van exclusiviteit en authentieke Italiaanse cultuur die steeds zeldzamer wordt.

De verhouding is verbazingwekkend: terwijl Positano jaarlijks meer dan 10 keer zijn inwonersaantal aan bezoekers ontvangt, behouden ze toch een intieme sfeer. Dit is grotendeels te danken aan de natuurlijke topografie die massatoerisme fysiek onmogelijk maakt.

Mediterrane parel versus toeristische trekpleisters

Terwijl Duitse stadjes zoals Jever wereldwijd exporteren, blijft Positano’s beroemde likeur “L’Albertissimo” exclusief lokaal verkrijgbaar. Deze citroenlikeur, alleen te koop aan de haven, is emblematisch voor Positano’s benadering: kwaliteit boven kwantiteit.

Langs de smalle wegen ontmoet ik Paolo, die zijn familie’s citroenterrassen al drie generaties onderhoudt. Hij laat me de perfecte limoenen zien, groeiend op hellingen die zo steil zijn dat alles met de hand moet worden geoogst.

“De massatoeristen gaan naar Cinque Terre en Amalfi, maar ze missen de essentie. Hier kun je nog steeds om 7 uur ’s ochtends koffie drinken met locals die precies weten waar je vandaan komt en hoe je familie het maakt.”

In tegenstelling tot Santorini’s toenemende commercialisering, heeft Positano in 2025 gekozen voor een andere weg. Nieuwe regels beperken dagtochten tot 450 bezoekers per dag, waardoor degenen die er verblijven een authentiekere ervaring krijgen.

Wat de reisgidsen je niet vertellen

De sleutel tot het echte Positano is timing. Arriveer vóór 8:00 uur ’s ochtends en je hebt de trappen, pleinen en uitzichten bijna voor jezelf. Gezien de voorspelde recorddrukte van 2025 is dit crucialer dan ooit.

De beste toegang is niet via de overvolle SP163 kustweg, maar met de ferry vanaf Sorrento, die aankomt in de vroege ochtend wanneer het water nog spiegelglad is. Aankomend terwijl andere bestemmingen al overspoeld worden, kun je genieten van Positano’s vredige ochtendritme.

Voor de meest authentieke ervaring, bezoek de haven rond 5:30 ’s middags wanneer vissers terugkeren met hun vangst. Hier kun je proeven van verse vis bij Ristorante La Cambusa, waar chef Marina traditionele gerechten bereidt zonder de toeristische aanpassingen die je elders vindt.

De verticale toekomst van Positano

Wat Positano zo bijzonder maakt in 2025 is hoe het stadje bewust een andere richting kiest dan andere mediterrane bestemmingen. Net zoals Maastricht Noord-Europa’s mediterrane gevoel biedt, kiest Positano voor kwaliteitstoerisme in plaats van kwantiteit.

Ik sluit mijn dag af op een terras, kijkend naar de zon die langzaam wegzinkt achter de kliffen. Sarah zou hier perfect een fotoserie kunnen maken over hoe licht speelt met de eeuwenoude architectuur. Mijn dochter Emma zou verrukt zijn over de kleine verborgen steegjes die uitnodigen tot ontdekkingstochten.

Positano hangt als een droom tegen de kliffen, een verticaal kunstwerk dat zelfs in Italië’s drukste toerismejaar ooit zijn ziel weet te bewaren. Zoals een lokale visserman me vertelde: “Hier bouw je niet waar je wilt, maar waar de berg het toestaat.” Een wijsheid die misschien verklaart waarom deze plek, ondanks alle veranderingen, nog steeds authentiek aanvoelt.